Świadectwa Camino

Moje pielgrzymowanie rozpoczęło się po V klasie szkoły podstawowej – po raz pierwszy poszłam wtedy z parafialną pielgrzymką na Jasną Górę ( w ulewnym deszczu, w trampkach 😉), ok 40 km, co skończyło się odparzeniem stóp i powrotem następnego dnia autobusem z mamą do domu. Jednak “bakcyl pielgrzymowania” został “połknięty” i już dwa tygodnie później maszerowałam do Piekar na doroczną pielgrzymkę kobiet… I tak zostało aż do matury – w lipcu Jasna Góra (w obie strony ok. 85 km), w sierpniu Piekary. Kiedy wstępowałam do Zgromadzenia, jednym z większych wyrzeczeń była myśl, że to koniec pieszych pielgrzymek … Jednak Chrystus nie tylko niczego nam nie zabiera, ale to co Mu oddajemy jeszcze pomnaża: “Każdy, kto dla Mego imienia opuści (…), stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy…” I rzeczywiście – w drugim roku po I ślubach zakonnych zostałam poproszona o pójście z pielgrzymką z jednej z parafii na Jasną Górę – tym razem 4 dni marszu i ponad 100 km – i tak przez kilkanaście lat; były takie wakacje, kiedy pielgrzymowałam na Jasną Górę trzykrotnie, z różnymi grupami, razem ponad 500 km. Kiedyś będąc na Górze św. Anny odkryłam muszelki szlaku Jakubowego i co jakiś czas napotykałam informacje na temat takiej formy pielgrzymowania… Rok przed pandemią jedna z moich współsióstr również zainteresowała się drogami Jakubowymi – jej znajomi byli na Camino portugalskim… Postanowiłyśmy spróbować najpierw w Polsce i ruszyłyśmy na początek na Drogę Jasnogórską… W Sączowie miałyśmy szczęście uczcić relikwie św. Jakuba, a moja współsiostra na pytanie, dokąd idziemy odpowiedziała: ” Do Santiago!” Św. Jakub wziął nas za słowo…😁

W czasie pandemii trafiłam na inicjatywę “wirtualnego Camino” w intencjach pielgrzymowania Jakubowego i możliwości powrotu na szlaki; przeczytałam o człowieku, który w szpitalu w ramach rehabilitacji “pielgrzymował” 100 km po szpitalnych korytarzach – spróbowałam najpierw 100 km, potem wirtualne Camino Portugalskie i wreszcie Camino Frances… i podzieliłam się tą myślą z moją 80-letnią wówczas Mamą, u której zaczynały się problemy z samodzielnym poruszaniem się… Kazała sobie zmierzyć długość dystansu wokół domu ( wyszło 50 m) i odtąd codziennie “pielgrzymowała”, stopniowo zwiększając ilość okrążeń… Po jakimś czasie doszła do takiej formy, że była w stanie w ciągu dnia przejść dystans 6 km podzielony na mniejsze odcinki – do kościoła, na cmentarz, do sklepu… Prosiła też o wydrukowanie jej mapy Via Regia od Medyki do Santiago i każdorazowo zapisywała kilometraż, sprawdzając na mapie, dokąd “doszła” i czytając w internecie opisy dróg i znajdujących się na trasie miejscowości… “Przeszła” w ten sposób Via Regia w Polsce – 900 km od 1.09.2021-27.06.2022 to jest w 10 miesięcy… a potem ” wędrowała” dalej na zachód przez Niemcy Drogą Ekumeniczną do Vacha a potem przez Fuldę do Metz… Kiedy musiała się poddać operacji co uniemożliwiło jej dalsze “wirtualne pielgrzymowanie” miała już na swojej mapie zaznaczoną trasę przez całe Niemcy, powiedziała: ” miałam nadzieję, że jeszcze przejdę przez Francję…”
W dniu, kiedy otrzymałam certyfikat i medal wirtualnego Camino Frances, św. Jakub zaczął “działać”: natrafiłam w internecie na informację o Camino z Sarria do Santiago organizowanym przez pielgrzymów wrocławskich i opolskich z okazji Roku Świętego Jakubowego…

Zadzwoniłam do mojej caminowej towarzyszki z pytaniem, co ona na to? Po krótkim namyśle zapadła decyzja: próbujemy! I chociaż wydawało się, że to nie może się udać – pandemia, raz po raz pojawiające się różnego rodzaju trudności i przeszkody – w Roku Świętym Compostelańskim, w sierpniu, po przebyciu pieszo trasy z Sarria uklękłyśmy i grobu św. Jakuba… Potem, już autokarem dotarłyśmy także ” na koniec świata” do Fisterra…
Po powrocie do domu postanowiłyśmy, że przejdziemy Via Regia w Polsce, od Medyki do Zgorzelca, z konieczności dzieląc ją na 100 kilometrowe odcinki, tak, jak na to pozwalają nasze obowiązki wykorzystując czas urlopu…

Każdorazowo jest to czas doświadczania Bożej opieki i nieustannych cudów…
Wchodząc do kościoła w Skorogoszczy na zakończenie etapu z Toszka przeczytałyśmy na ścianie prezbiterium: ” Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli…”
Za nami już trasa od Pilzna do Skorogoszczy, pozostałe odcinki czekają (powodzie i wojna na Ukrainie wymusiły konieczność wyboru tras nie zawsze w geograficznej kontynuacji) ale Droga czeka a my zaczynamy przygotowania do kolejnego Camino…

Ultreia!

Witam wszystkich, których zainspiruje moja krótka trasa rowerem z Kraków Łagiewniki do Kościoła św. Jakuba w Raciborzu. Przede wszystkim chcę podziękować za wytyczenie pięknej trasy, aczkolwiek nie koniecznie łatwej, ale za to piękne widoki naszej ukochanej ojczyzny pomogły mi zapomnieć o trudach w upalne lato w lipcu, jakie było gdy podróżowałem. Trasę przejechałem bez przygotowania treningowego, więc potrzebowałem kilka noclegów po drodze i tak też się stało. Pierwszy nocleg na Grodzisku za Skałą w Ojcowie u księdza Stanisława Langier, sam Pan Bóg mi tam miejsce wyznaczył i posłał w chwili, gdy było już bardzo późno wieczorem, słońce już zachodziło powoli i nie miałem już sił dalej podróżować, a noclegu wokół nigdzie nie było. Zatrzymałem się więc w pobliskiej przystani, gdzie sprzedawana była kiełbasa i grochówka, tam dowiedziałem się od właściciela, że parafia Grodzisko znajduje się na dość wysokim wzniesieniu, na które się trzeba wspiąć, ja jeszcze z rowerem na plecach. Gdy tam się udałem księdza nie było za to spotkałem dwie miłe kobiety, które pomogły mi z kontaktować się później z Księdzem, który akurat był już po Mszy św. w innym kościele i zabrał mnie do siebie na nocleg, za co jestem księdzu do dziś wdzięczny.

Poza tym parę uwag odnośnie samej trasy. Chciałbym tu nadmienić, że już na wyjedzie z Krakowa do Gebułtowa trasa mogła by być lepiej trochę oznaczona i trasa jeszcze przed Olkuszem aż do początku miasta Dąbrowa Górnicza – nie uważam, że powinna ulec modyfikacji, ale trudna jest zwłaszcza nawierzchnia na rower, ja nie złapałem dętki ale na takie odcinki czasami na tym dystansie, gdzie były dziury sporych rozmiarów złapanie dętki nie było by w tym nic nadzwyczajnego, że tak by się stało nie biorąc pod uwagę, że było multum ogromnych dziur, które mogły by zwalić rowerzystę z roweru. Może też bym się tym tak nie przejmował, gdybym nie podróżował sam, ale jak jest człowiek w szczerym polu to późnej ma też uczucia mieszane …jakby a gdyby… ale na szczęście z Bożą pomocą dojechałem do końca z czego się ogromnie cieszę, że dałem radę.

W przyszłym roku chcę iść do Hiszpanii z Porto, zobaczymy czas pokaże żeby tylko zdrowie dopisało ale to już pieszo. A w Polsce z Gidle chciałem przejechać trasę na rowerze do Raciborza rowerem, zobaczymy co będzie pierwsze pozdrawiam i przepraszam za niedociągnięcia i błędy, jest późno już dziś jak piszę a jeszcze dzieci mamy trójkę i trzeba było ich położyć spać.

Buen camino

 

Beskidzka Droga św. Jakuba

Trasa: Rychwałd – Szczyrk 25 km/1 dzień

 

Dróg św. Jakuba szukam także w pobliżu mojego miejsca zamieszkania. Mam to szczęście, że w najbliższej okolicy biegną dwie: Małopolska i Beskidzka Droga św. Jakuba. W ostatnim tygodniu wybrałam tą drugą, miałam wolny 1 dzień:) Przyjechałam pociągiem do Żywca, stąd busem podjechałam do Rychwałdu. Tutaj zaczęłam pierwsze moje spotkanie z Beskidzką Drogą. Ale jakże by nie zacząć od odwiedzenia Bazyliki Sanktuarium Matki Bożej Rychwałdzkiej. W ołtarzu głównym wisi bizantyjska ikona na lipowej desce, przedstawiająca Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus na złotym tle, którą w 1658 roku uznano za cudowną i dwukrotnie koronowano – w 1817 i w 1965 roku.

Wychodzę i szukam pierwszego oznakowania trasy, po chwili docieram do wyblakłej muszli namalowanej na drzewie, aby kilka metrów dalej dostrzec nowe oznakowanie. To biała muszla z czerwonym mieczokrzyżem na niebieskim tle, dodatkowo zmiany kierunku wyznaczają żółte strzałki. Radość wielka – znowu idę moim Camino:) Szlak prowadzi kilka kilometrów wzdłuż drogi bez pobocza, to jest minus, trzeba uważać, dopiero na rogatkach Żywca prowadzi chodnikiem, a ruch jest spory. Za to rozpościerająca się panorama na Kotlinę Żywiecką, rozproszone zabudowania i wioski, na Beskid Żywiecki, Śląski i Mały…co chwilę przystawałam i napawałam się tym widokiem pragnąc zamknąć go w mojej głowie. Dochodzę do Żywca, miasto tętni sobotnim życiem. Dłuższą chwilę zatrzymuję się na Rynku, przypominam sobie historię miasta z nadanymi w 1327 r. prawami miejskimi, panowanie polskich rodów, w tym Komorowskich i Habsburgów, zabór austriacki, założenie w 1856 r. browaru przez Karola Habsburga, okupację niemiecką podczas II wojny światowej i włączenie do III Rzeszy jako Saybusch, późniejszy powrót do Polski. Często bywam w pięknym w parku zamkowym, gdzie można spacerować, odwiedzić muzeum lub usiąść na ławce z Alicją Habsburg. Idę dalej, droga prowadzi przez Sołę długim mostem, z którego gdy się odwracam widzę miasto… Żywiec zostawiam już za sobą. Dochodząc do ronda chwilę się waham, nie widzę oznakowań, patrzę w mapę cyfrową, ale widzę za chwilę, że mogłam baczniej się rozglądać:) Idę zachodnią częścią Żywca, dzielnicą Podlesie wzdłuż potoku Żarnówka. Cały czas droga idealnie oznakowana, tutaj nie można się zgubić. Piękne, rozległe, pagórkowate tereny, z każdego mini szczytu zachwyt nad tym, co rozpościera się przed moimi oczami. Dochodzę do Pietrzykowic, kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa znajduje się niejako na przegibku. Schodzę w dół, po prawej stronie w oddali widzę taflę jeziora Żywieckiego, dochodzę do szkoły, po chwili gdy jestem już na wzniesieniu znowu zachwyt! Mieszkam tak niedaleko i nie znałam tych miejsc? Jak to jest możliwe?:) Kalna to kolejna miejscowość na mojej dzisiejszej drodze i miła niespodzianka przy kościele pw. św. Antoniego – duża tablica z mapami/informacjami/zdjęciami z Beskidzkiej Drogi św. Jakuba:) W Godziszce kolejne miłe zaskoczenie, do tej pory szlak to tylko asfalt i chodniki, tutaj zamienia się w drogę szutrową, by po chwili wejść w las, w góry, droga prowadzi wschodnim stokiem masywu Skrzycznego. Wspaniały fragment szlaku! I w końcu Szczyrk, gdzie wypatrywał mnie już św. Jakub w swoim sanktuarium. Wielka jego postać wita każdego przed ogrodzeniem świątyni, by w środku, przy ołtarzu zachwycić swoim góralskim ubiorem. Wzruszenie jak zawsze, radość, wdzięczność… Busem wróciłam do Bielska-Białej.

Moje świadectwo napisałam po to, aby pokazać, że nie zawsze trzeba wielkich wypraw, dużych odległości, wielu dni urlopu…że warto patrzeć na mapę, szukać Jakubowego szlaku nieopodal siebie…